Toen ik op de aarde lag En de vette klei opdronk Van dit verdronken land Dat nog maar net gered was Van de verdrinkingsdood Toen ik in de aarde lag En de hemel naar beneden keek Van dit moederland Vol met dikke druppels mist Deze zee van herinneringen Wist ik dat hier mijn huis heeft gestaan Mijn wieg mijn eerste levenskreet Toen ik van de aarde viel Alle wegen een andere richting aangaven En ik deze plaats de rug toekeerde Met een hoofd vol verlangen Om de kant op te gaan die nodig was Wist ik dat de open deur een mogelijkheid was Om mijn eigen stem te laten horen ©Ron van Es
Gedichten van Ron van Es