In stilte leest men de wereld rond

Ik zag deze ochtend een kerkhof oude stenen platen met hun woorden van langer geleden uitgewist. Er was daar een anekdote van de kerk waar zondags mensen van heinde en verder met hun uiteengewaaide hoofden kwamen. Bij binnenkomst lag er een kam klaar om de haren mee te fatsoeneren. Na de dienst klopte de koster de kam met losse haren dan leeg over het kerkhof. Zo waaide de haren overal heen tussen zerken en weilanden net als de preek die net gehoord was. Al die haren vol gedachten en ijdelheden, kozen in eigen waan hun eigen weg, zochten nog een laatste stenen woord voordat de wind hen verder blies. ‘Alles wat vastzit, raakt ooit verloren’ ©Ron van Es

In het witte tafellaken Loopt een vouw Zacht door het midden De tafel wordt verdeeld In de ene en de andere kant Over en tegenover Alle ogen staren naar De witte dwingende vouw Handen in de schoot Stilte, een klein zuchten ontsnapt Verder is er de zachte lijn Van jij, maar, toen en ik Zelfs het verschuiven Van een leeg glas Geeft geen ruimte In het midden blijft De vouw als een grens Tussen mogelijk en onmogelijk ©Ron van Es