1. Ik schrijf het woordje ‘eenzaam’, en over mijn schouder kijk je mee. Ik staar daarna op het papier en je kwijlt de inkt weer nat. Als ik me omdraai, ben je weg. Ik denk aan het woord en je kijkt door mijn ogen mee. Alsof je de betekenis zo goed kent, en weet wat er op papier staat. Maar als ik je zoek, ben je er niet. Wie ben je dat je mij zo goed kent? Wiens geblaf hoor ik galmen tegen de muren? Wiens gehijg voel ik in mijn nek? 2. Toen in het najaar het donker alle uren omsloot en de Hond zo heftig aan zijn ketting rammelde, besloot ik niet langer te blijven. Op reis, op reis, dat was wat ik dacht en ook zo ondoordacht maar deed. Een plek in Zeeland, killer kon het niet in dit natte najaarsland. Daar waar niemand wist wat ik deed of zelfs maar wat ik zo graag wilde. Daar ontkwam ik op een ochtend toch niet aan die bek vol tanden. Tussen slapen en ontwaken, het uur van de Hond naar ik later be
Gedichten van Ron van Es