In stilte leest men de wereld rond

Ik ben hier al vaker geweest Deze plek van verdriet De oude herinneringen Staan gekrast in de muren Het zijn de doden gestorven Als op een geweerloop De momenten van wanhopig ijsberen Op de railing van de balustrade Ik ken deze plek zo goed Het is het huis waar ik in geboren ben De wieg waarin ik nog af en toe slaap De geluiden van het verborgen kind En zoals altijd is het stil hier Bomen staan bewegingloos Luchten hangen stil Mijn adem stokt Is dit ook de plaats waar ik dit keer blijven zal? De deur die doodloopt tegen een muur? Het bed dat mij wurgend een droom aanbiedt? Het leven waar ik eeuwig verdwalen ga? ©Ron van Es

Mag je weg lang zijn Met bochten, en soms rechte stukken Waar je kunt pauzeren Op open plekken. Mag je weg lastig zijn Zodat je kracht moet zetten En je diepe verlangens van jezelf Leert kennen. Mag je weg een eigen weg zijn - ‘The road less traveled’ - Niet om je te ontmoedigen, Laat het jouw weg zijn. Mag je weg er één zijn vol geheimen En deuren waar nieuwe deuren achter schuilgaan. Een weg die ook plots kan stoppen En je vol raadsels stil laat staan. Mag je weg verkwikkend zijn Vol dageraad en ochtenddauw, Waar de mist op zal trekken En je nieuwe kleuren zult zien. Mag je weg vol ontdekkingen zijn En je links en rechts jezelf tegenkomt Een weg vol tegenstellingen, eigenlijk Zoals je jezelf ook steeds tegenspreekt. En vooral een weg vol diepe rust. Dat het goed is zo, goed om te gaan, Goed om daar alleen te zijn En goed om terug te keren. ©Ron van Es