In stilte leest men de wereld rond

Begin met het eind in je hoofd. Vertel je zelf hoe het afloopt. Verbeeld je waar het eindigt, zie eens waar het stopt. Loop dan de weg terug naar de eerste stap die je gaat zetten. De eerste gedachte om in beweging te komen, dat moment van ‘no return’. Natuurlijk blijft het spannend en beweeg je aarzelend je weg, zoek je bevestiging en goedkeuring ook al komt die maar zelden. Maar met dat eind in je hoofd weet je ook dat elke stap de goede is en is elke dag niet zomaar een dag maar een reis van onderweg. ©Ron van Es

Langs het strand Teken ik gezichten in het zand Geluk is met één vinger te beschrijven ©Ron van Es

Ik heb vandaag mijn dode kleinzoon naar huis gereden. Uit het ziekenhuis waar geen gekrijs te horen was of een vermoeide, maar blijde lach van zijn ouders. In mijn verbeelding nam ik alle rotondes net even te strak en te hard om hem – net als zijn neefjes - hard te laten lachen. Hij gaf geen kik, geen geluid, er was doodse stilte. Eerder had ik dit nieuws vol stomheid gehoord en schreef die dag iets over dat hij op me wacht en in goede handen is, iets dat ik goddank ook geloof. Maar later die avond, toen hij in zijn eigen bedje lag en ik een foto kreeg met ‘welkom thuis lieve Lex’ schoot er een steek van woede door mij heen. Je bent verraden door het leven Lex. Game over, pech gehad, terug naar af zoiets. Boosheid, onmacht, verdriet. Jij kunt niet meevoetballen met de rest of nieuwe lego trucs laten zien aan je broer niet meelachen om stomme grapjes op de bank. Jij leert niet lopen en vallen en lopen. Probeert geen nieuwe woorden uit of maakt salto

Mijn kleinzoon en ik. Kom, zegt hij stap maar in dan gaan we varen. Hij aan de riemen ik leun achterover en zie de boomtoppen Beiden letten niet op de rivier te gaan. We varen hem helemaal af samen. Mijn kleinzoon en ik. ©Ron van Es

Wat als jij het stuur in handen krijgt? Wat als ze naar jou luisteren? Wat als jij op de stoel gaat staan? Wat als jij van je hart geen moordkuil maakt? Wat als jij de touwtjes in handen krijgt? Wat als jij de route uitstippelt? Wat als jij de kaarten schudt? Wat als jij geen blad voor de mond neemt? Wat als jij de eerste stap zet? Wat als jij de toon zet? Wat als jij geen genoegen neemt? Wat als jij het licht aandoet? Wat als jij niet bij de pakken neerzit? Wat als jij de groep aanstuurt? Wat als jij de leiding neemt? Wat als jij opkijkt? Wat als jij het voor het zeggen krijgt? Wat als jij de ballen hebt? Wat als jij de uitdaging aanneemt? Wat als jij de moed verzamelt? Wat als jij jouw koers bepaalt? Wat als jij jouw leven leeft? Wat als jij jouw kansen grijpt? Wat als jij jouw? Wat dan? Wat als? ©Ron van Es

Kwam ik er vandaag achter dat alles wat je krijgt in het leven je ook weer achter je laat, los raakt zoek maakt. De verworvenheden, moeilijke toestanden, doodgelopen straten. Onzinnige discussies en jezelf altijd weer in de weg lopen. Niet meer terug te vinden. Iedere kramp en vermoede beweging blijven daarna voor altijd achterwege. Als de streep overgestoken en niets meer noodzakelijk is. Je bent nu vrij om te gaan en te doen. @Ron van Es

Iedereen heeft een waarom. Ik heb een kleine Waarom ik doe wat ik doe. Misschien heeft het te maken Met het verhaal van de naïeve ridder  Parcifal Die pas stamelend later erachter kwam Dat de meest essentiële vraag die je kunt stellen De vraag is naar ons eigen lijden. Misschien heeft het te maken met het idee Dat we allemaal en ieder voor zich Een weg in het leven aflopen die ingewikkeld genoeg is Zonder dat we elkaar veroordelen. Men zegt dat we alleen geboren worden en alleen dood gaan. Ik zeg: we horen in liefde ontvangen En met respect weer losgelaten te worden. Daartussen leef je, werk je, streef je, ontwikkel je Om te worden wie je al bent. Mens Tussen en met de anderen. Iedereen heeft een waarom. Ik heb een kleine Waarom ik doe wat ik doe. Mens te worden in verbinding. Samen betekenis te geven Aan leven, aan werk. En probeer ik elke dag Dat kleine waarom Zichtbaar te maken. ©Ron van Es

Als er alleen een nu is, het moment Van gedachten die ook weer vervliegen Als er alleen dit is dat ik zeggen wil Zonder er voor en er na Lijkt het alsof ik blanco ben Eigenlijk ook niets te zeggen heb Niets meer weet, geen mening heb Geen voor of na meer ken. Het is de lege bladzijde, aan de randen Zelfs geen krabbels, pijlen of remarks Alles is van de tafel gevallen, en ik Ik staar in de verte en weet geen raad Geen idee, geen weg te gaan. Dat is alles voor dit moment. ©Ron van Es

Er zijn zoveel wegen beschreven Gewandeld gestrompeld en gevallen Weer omhoog gehesen In het pak in het harnas Glimlach aangeslagen Maar het hart diep gezonken. Er zijn zoveel wegen gegaan Platgetreden gemiste afslagen Niet geziene kansen mogelijkheden Zakken gevuld met wanhoop En de hoop andere dagen/uren Het licht aan de andere kant. Er zijn zoveel wegen gezocht En er is zoveel gezien geleerd En uiteindelijk begrepen Berg op berg af dalen en toppen Om tenslotte na heel lang reizen Thuis te komen in mijzelf. ©Ron van Es

Er is een droevige dag vandaag Hij kwam vanmorgen aan En nestelde zich in mijn hoofd Ging liggen en verroerde zich niet Mijn armen vielen neer En bleven hulpeloos langs mijn lijf Mijn benen liepen automatisch Naar keuken en kamer Maar verder kwamen ze niet Er is iemand doodgegaan vandaag Nee, niet dood, dat weet ik ook wel Maar voor hier, nu, in dit voor mij zichtbare Dood Onbereikbaar geworden, niet meer tastbaar De droevige dag heeft zijn vleugels Opgetrokken en zit bij mij in de boom Kijkt mij grote ogen aan Om te zeggen: wat nu? ©Ron van Es

Hoeveel woorden leeft de dichter nog in je? Hoeveel rood is de ballon waarmee je spelen kan? Hoeveel regen maakt de zee nog zout? Hoeveel wegen ben je nog van plan? Hoeveel vingers leeft de liefde in je? Hoeveel spel bevat nog jouw sporen? Hoeveel lach klinkt er in je hoofd? Hoeveel plannen ben je verloren? Hoeveel wolken gaan er in een hemel? Hoeveel zacht is een hand in een hand? Hoeveel stil groet de boom als je langs komt lopen? Hoeveel liefde schreef je in het zand? ©Ron van Es

Zoals het water stroomt vandaag in de rivier, onder de boot door, die vaart, ik ergens op de voorplecht weet waar naartoe, zo stroomt het water. Zoals de lucht in wolkenformaties, vandaag aan mijn oog voorbij trekt, op de plaats waar ik sta achter het raam, ik meevliegen wil, zo vliegt de lucht. Zoals mijn hart klopt vandaag in dit lijf, een ritme, waardoor mijn vingers aan het trommelen gaan, ik de maat aansla, zo klopt mijn hart. ©Ron van Es

Misschien ben ik wel stiller Geworden Minder woorden en minder Verhalen die teveel willen uitleggen Misschien ben ik wel banger Om dat wat kan en niet kan Minder stoerheid en minder Hoop ook soms Misschien ben ik wel minder Geworden Minder aanwezig en minder Meer Maar in dat minder minder Blijft het meer van liefde Dat zonder woorden Meer en meerder wordt ©Ron van Es

Lijkt het nu — of lijkt het maar zo dat ik kleiner word, meer in de buurt blijf meer en meer hele gewone dingen waardeer liefde en zo van een mens, een kind? Lijkt het nu dat ik die grote dromen die ik had eigenlijk altijd over dezelfde dingen gingen over een leven in eenvoud, een simpel gebaar van liefde en zo van een mens, een kind? Lijkt het nu — nu ik ouder en ouder word dat ik scherper begin te zien, helder van geest eindelijk begin te weten dat het alleen maar gaat over liefde en zo van een mens, een kind. ©Ron van Es

Kwetsbaar eiland in een zee van land, waar zijn de vissers gebleven? Vissers van vissen, vissers van mensen, vissers van hoop en verlangen. Ingepolderd eiland met kant noch wal, ingeburgerd in het eindeloze land. Er is geen vijand meer, en geen strijd. Alles lijkt kalm en wezenloos bedaard, er lijkt geen aankomen meer, geen vertrek dat wordt opgemerkt. Alles lijkt hier voorbij te gaan, zonder nut of noodzaak. Gladgestreken eiland, plooiloos land, klei dat geen kant meer op kan. Een heuvel met een ander verleden. Hier geen uitkijk meer naar een schip. Schokland Schokland. Verzamel de vissers, verzamel de mensen. Verzamel het werk, verzamel de onrust. Verzamel de netten, verzamel de vangst. Verzamel de gemeenschap, verzamel elkaar. Verzamel het woelige water van toen. En laten we uitvaren, naar Schokland. ©Ron van Es

Het woord dat de man ter harte neemt als hij de menigte toespreekt, in vertrouwen dat wel. Het woord dat de vrouw verlangt te horen alvorens zij haar lichaam aanbiedt. Het woord dat de journaals in de avond laten rondzingen in lege huiskamers. Het woord dat verbinding zoekt eventueel met een liggende streep zoekend naar aandacht. Het woord dat radeloos redeloos tegen muren afketst als een eeuwige pingpongbal. Het woord dat mensen onuitgesproken voelen ervaren als ze ‘s avonds met dichtgetrokken jassen de deur uitgaan. Het woord dat uitgeschreven op papier ongelezen blijft in een dichte envelop wachtend op de deurmat. Het woord dat eindeloos herhaald wordt tot het als een repeterende geweer alle andere woorden overstemt. Het woord dat moeiteloos moedeloos scheef blijft hangen tussen twee mensen, een wolkje lucht dat langzaam verdwijnt. Het woord dat op waarheid berust ongerust de kieren zoekt naar andere mogelijkheden. Het woord, het woord, is dit het woord?