Ik zag deze ochtend een kerkhof
oude stenen platen met hun woorden
van langer geleden uitgewist.
oude stenen platen met hun woorden
van langer geleden uitgewist.
Er was daar een anekdote van de kerk
waar zondags mensen van heinde en verder
met hun uiteengewaaide hoofden kwamen.
waar zondags mensen van heinde en verder
met hun uiteengewaaide hoofden kwamen.
Bij binnenkomst lag er een kam klaar
om de haren mee te fatsoeneren.
Na de dienst klopte de koster de kam
met losse haren dan leeg over het kerkhof.
om de haren mee te fatsoeneren.
Na de dienst klopte de koster de kam
met losse haren dan leeg over het kerkhof.
Zo waaide de haren overal heen
tussen zerken en weilanden
net als de preek die net gehoord was.
tussen zerken en weilanden
net als de preek die net gehoord was.
Al die haren vol gedachten en ijdelheden,
kozen in eigen waan hun eigen weg,
zochten nog een laatste stenen woord
voordat de wind hen verder blies.
kozen in eigen waan hun eigen weg,
zochten nog een laatste stenen woord
voordat de wind hen verder blies.
‘Alles wat vastzit, raakt ooit verloren’
©Ron van Es