Mijn dode kleinzoon

Ik heb vandaag mijn dode kleinzoon naar huis gereden.
Uit het ziekenhuis waar geen gekrijs te horen was
of een vermoeide, maar blijde lach van zijn ouders.

In mijn verbeelding nam ik alle rotondes net even te strak en te hard
om hem – net als zijn neefjes - hard te laten lachen.
Hij gaf geen kik, geen geluid, er was doodse stilte.

Eerder had ik dit nieuws vol stomheid gehoord
en schreef die dag iets over dat hij op me wacht
en in goede handen is, iets dat ik goddank ook geloof.

Maar later die avond, toen hij in zijn eigen bedje lag
en ik een foto kreeg met ‘welkom thuis lieve Lex’
schoot er een steek van woede door mij heen.

Je bent verraden door het leven Lex.
Game over, pech gehad, terug naar af
zoiets. Boosheid, onmacht, verdriet.

Jij kunt niet meevoetballen met de rest
of nieuwe lego trucs laten zien aan je broer
niet meelachen om stomme grapjes op de bank.

Jij leert niet lopen en vallen en lopen.
Probeert geen nieuwe woorden uit
of maakt salto’s en klimt ergens omhoog.

Jij en ik gaan niet discussiëren – later - over het leven.
Maken geen lol samen, of gaan uitvindingen bedenken.
Jij en ik zullen elkaar hier niet meer zien.

Ik zal het moeten doen met een herinnering,
een hoop, een liefdevolle gedachte aan jou.
Ik zal het moeten doen met wie jij voor mij bent.

Mijn kleinzoon, jouw grootvader.

©Ron van Es