Doorgaan naar hoofdcontent

Op weg gaan



Mag je weg lang zijn
Met bochten, en soms rechte stukken
Waar je kunt pauzeren
Op open plekken.

Mag je weg lastig zijn
Zodat je kracht moet zetten
En je diepe verlangens van jezelf
Leert kennen.

Mag je weg een eigen weg zijn -
‘The road less traveled’ -
Niet om je te ontmoedigen,
Laat het jouw weg zijn.

Mag je weg er één zijn vol geheimen
En deuren waar nieuwe deuren achter schuilgaan.
Een weg die ook plots kan stoppen
En je vol raadsels stil laat staan.

Mag je weg verkwikkend zijn
Vol dageraad en ochtenddauw,
Waar de mist op zal trekken
En je nieuwe kleuren zult zien.

Mag je weg vol ontdekkingen zijn
En je links en rechts jezelf tegenkomt
Een weg vol tegenstellingen, eigenlijk
Zoals je jezelf ook steeds tegenspreekt.

En vooral een weg vol diepe rust.
Dat het goed is zo, goed om te gaan,
Goed om daar alleen te zijn
En goed om terug te keren.

©Ron van Es

Populaire posts van deze blog

Er is altijd jij

Er was altijd jij Die ander die tegenover Die iemand die mij weersprak Die spiegel van mijn woorden Er was altijd een jou Die vrouw die man Die mens die ik tegenkwam Die opving die altijd wist Er was altijd de jij Voor verwijten en gezeur De andere kant van mij Die ik ondanks liefhad Er was altijd jij Waar ik een samen was Hoofd handen hart Het lijf warm van ons Er is altijd jij Al is alle tijd nu anders Is dichtbij ver weg geworden Zijn wij wij niet meer Er is altijd die jij ©Ron van Es
Meer lezen

Weggewaaid

Ik zag deze ochtend een kerkhof oude stenen platen met hun woorden van langer geleden uitgewist. Er was daar een anekdote van de kerk waar zondags mensen van heinde en verder met hun uiteengewaaide hoofden kwamen. Bij binnenkomst lag er een kam klaar om de haren mee te fatsoeneren. Na de dienst klopte de koster de kam met losse haren dan leeg over het kerkhof. Zo waaide de haren overal heen tussen zerken en weilanden net als de preek die net gehoord was. Al die haren vol gedachten en ijdelheden, kozen in eigen waan hun eigen weg, zochten nog een laatste stenen woord voordat de wind hen verder blies. ‘Alles wat vastzit, raakt ooit verloren’ ©Ron van Es
Meer lezen

De liefde van het hart

Het voelen van het hart die pompende materie, pulserende kamers, stromen van bloed en leven, het jagen van het hart. De pijnscheuten van het hart, die heilloze tocht, klagende galm voetstappen in een uitgestorven straat, de eenzaamheid van het hart. De waanzin van het hart, die zanderige verstuiving, een blazende trompet klinkt als wanhopig in het rond, de gekte van het hart. Het einde van het hart, die fladderende nacht, bewogen ochtend, waar contouren in de steigers staan, het begin van het hart. De liefde van het hart, die haar zo beminnen laat, loslopend wild en nieuwe jachtterreinen doet opengaan, de liefde van het hart. ©Ron van Es
Meer lezen