Doorgaan naar hoofdcontent

Er komt op zo’n dag van alles voorbij.



Er wonen wolken boven mijn huis
Ze gaan waarheen ze willen
Geen benul geen richting
Dat is ook hun ‘ding’ niet
Een wolk is een wolk
Meer hoeft het niet te zijn

Er wonen gedachten boven mijn hoofd
Ze schieten alle kanten op
Geen idee geen noodzaak
Dat is ook hun ‘werk’ niet
De ene gedachte na de de andere gedachte
Ze kiezen hun eigen strijd

Er wonen beelden om mij heen
Vroeger komt voorbij, soms toekomst
Marcheren ‘all over the place’
Zonder volgorde zonder ritme
Ik verbeeld mij soms mijn leven
En laat het spoor maar ontstaan

Er wonen woorden in mij
Grote kleine vreemde en bekende
Ze rijgen kettingen lijken logisch
Maar woorden zijn woorden
Vertellen slechts een verhaal
Vertellen slechts wie ik dacht te zijn

Er komt op zo’n dag van alles voorbij


©Ron van Es

Populaire posts van deze blog

Er is altijd jij

Er was altijd jij Die ander die tegenover Die iemand die mij weersprak Die spiegel van mijn woorden Er was altijd een jou Die vrouw die man Die mens die ik tegenkwam Die opving die altijd wist Er was altijd de jij Voor verwijten en gezeur De andere kant van mij Die ik ondanks liefhad Er was altijd jij Waar ik een samen was Hoofd handen hart Het lijf warm van ons Er is altijd jij Al is alle tijd nu anders Is dichtbij ver weg geworden Zijn wij wij niet meer Er is altijd die jij ©Ron van Es
Meer lezen

Weggewaaid

Ik zag deze ochtend een kerkhof oude stenen platen met hun woorden van langer geleden uitgewist. Er was daar een anekdote van de kerk waar zondags mensen van heinde en verder met hun uiteengewaaide hoofden kwamen. Bij binnenkomst lag er een kam klaar om de haren mee te fatsoeneren. Na de dienst klopte de koster de kam met losse haren dan leeg over het kerkhof. Zo waaide de haren overal heen tussen zerken en weilanden net als de preek die net gehoord was. Al die haren vol gedachten en ijdelheden, kozen in eigen waan hun eigen weg, zochten nog een laatste stenen woord voordat de wind hen verder blies. ‘Alles wat vastzit, raakt ooit verloren’ ©Ron van Es
Meer lezen

De liefde van het hart

Het voelen van het hart die pompende materie, pulserende kamers, stromen van bloed en leven, het jagen van het hart. De pijnscheuten van het hart, die heilloze tocht, klagende galm voetstappen in een uitgestorven straat, de eenzaamheid van het hart. De waanzin van het hart, die zanderige verstuiving, een blazende trompet klinkt als wanhopig in het rond, de gekte van het hart. Het einde van het hart, die fladderende nacht, bewogen ochtend, waar contouren in de steigers staan, het begin van het hart. De liefde van het hart, die haar zo beminnen laat, loslopend wild en nieuwe jachtterreinen doet opengaan, de liefde van het hart. ©Ron van Es
Meer lezen